Diepte roept tot de diepte (2)

DIEPE ERVARINGEN

Paulus schreef aan de Korintiërs: "Er moet geroemd worden, hoewel het tot niets dient." (2 Kor. 12:1). Hij gaf toe dat het voor hem geen nut had om te schrijven zoals hij dat in 2 Korintiërs 12 had gedaan. Maar ter wille van anderen zag hij zich genoodzaakt over "gezichten en openbaringen des Heren" te spreken. Broeders en zusters, wij moeten precies dezelfde houding aannemen. Velen van ons kunnen de proef, ten aanzien van gezichten en openbaringen, niet doorstaan. Zo gauw we een kleine ervaring hebben, blazen we de reveille, zodat iedereen het te weten komt. Paulus wist heel goed dat het geen nut had om gezichten en openbaringen van de Heer bekend te maken. Maar waarom sprak hij er dan over? Hij werd ertoe gedwongen, omdat er enkelen waren die aan zijn apostelschap twijfelden. Er waren bovendien problemen die betrekking hadden op het fundament van het christelijke geloof.

Onthulde Paulus al zijn openbaringen? Niets is verder van de waarheid. Hij schreef immers: "Ik weet van een mens (Paulus zelf) in Christus, veertien jaar is het geleden – of het in het lichaam was, weet ik niet, of dat het buiten het lichaam was, weet ik niet. God weet het – dat die persoon weggevoerd werd tot in de derde hemel" (2 Kor. 12:2). Hij maakte deze ervaring pas veertien jaar later bekend. Wat een diepte had Paulus! Het zou een wonder geweest zijn, indien wij iets van God hadden ontvangen en dat vervolgens zeven jaar lang verborgen hadden gehouden. Maar Paulus hield deze ervaring veertien jaar lang verborgen. Veertien jaar lang wisten noch de gemeente Gods, noch de apostelen er iets vanaf. De wortels van Paulus zaten diep in de grond.

Sommige mensen zouden geneigd zijn te zeggen: "Paulus, je moet ons alles vertellen over die ervaring van veertien jaar geleden – over die ervaring in de derde hemel. Wij zouden graag het hele verhaal kennen. Het komt ons namelijk goed te pas". Maar Paulus zei: "Ik weet van die persoon – of het in het lichaam of buiten het lichaam was, weet ik niet, God weet het – dat hij weggevoerd werd naar het paradijs en onuitsprekelijke woorden gehoord heeft, die het een mens niet geoorloofd is uit te spreken" (2 Kor. 12:3-4). Tot op de dag van vandaag heeft Paulus zijn wortels niet laten zien. Die ervaring van Paulus is immers ook vandaag nog steeds een raadsel.

Broeders en zusters, het groeien van wortels is een zaak van het hoogste belang. Als je net als Paulus wilt werken, dan moet je ook zijn "wortels" hebben. Als je je net als Paulus wilt gedragen, dan moet je ook zijn innerlijke leven hebben. Als je Paulus' kracht wilt hebben, dan moet je ook zijn geheime ervaring hebben. Het probleem met de christenen van vandaag is dat zij geestelijke of bijzondere ervaringen eenvoudig niet verborgen kunnen houden. Zo gauw ze een kleine ervaring hebben, moet dit wijd en zijd verkondigd worden. Zij leiden hun leven voornamelijk voor de mensen; er is niets wat in hun binnenste verborgen blijft. Ze hebben überhaupt geen wortels. Moge God ons de ogen openen voor de ervaring van Paulus, en tevens onze diepgang vergroten.

EEN OPPERVLAKKIG LEVEN

In Jesaja 39 wordt ons verteld, dat, toen het nieuws over de ziekte en het herstel van Hizkia het Babylonische hof bereikte, er gezanten met brieven en geschenken naar Hizkia gezonden werden. Alhoewel Hizkia Gods genade had ontvangen, kon hij de toets der genade desondanks niet doorstaan. Het Woord van God zegt: "En Hizkia verheugde zich over hun komst en hij liet hun zijn schathuis zien: het zilver en het goud, de specerijen en de kostbare olie, zijn gehele tuighuis en alles wat zich onder zijn schatten bevond" (Js. 39:2). Hizkia kon de verleiding, om alles te laten zien, niet weerstaan. Hij was nog maar net op een wonderbaarlijke wijze van zijn ziekte genezen. Dientengevolge voelde hij zich ongetwijfeld heel belangrijk en meende hij dat er maar weinig mensen op aarde waren die zo'n opmerkelijke ervaring hadden gehad als hij. Wie heeft er nu ooit – ten tijde van zijn genezing – zo'n prachtige bevestiging van God ontvangen als het teken van de schaduw, die tien treden terug ging op de trap van Achaz? (Js. 38:8). In zijn hoogmoed stelde Hizkia al zijn rijkdommen tentoon. Dit betekent dat hij de werking van het kruis nog niet ervaren had. Zijn natuurlijke leven was nog geheel intact. Het was duidelijk dat hij al zijn wortels wilde laten zien. Alles wat Hizkia wist en bezat had hij aan de Babyloniërs bekend gemaakt. Daarom sprak Jesaja tot hem: "Hoor het woord van de Here der heerscharen: zie, er zullen dagen komen, dat alles wat in uw paleis is en wat uw vaderen opgestapeld hebben tot op deze dag, naar Babel zal worden weggevoerd. Niets zal er overblijven, zegt de Here" (Js. 39:5-6). De mate waarin wij iets tentoonstellen, bepaalt de mate van ons eigen verlies. De mate waarin we ons leven aan anderen tonen, bepaalt de mate waarin we het op moeten geven. Dit is een ernstige zaak, die we niet kunnen veronachtzamen.

Helaas kunnen veel mensen het niet nalaten hun ervaringen te onthullen. Zij moeten er eenvoudig over spreken om zichzelf te behagen – op precies dezelfde wijze dat Hizkia al zijn schatten aan anderen toonde. Een broeder heeft weleens gezegd: "Veel broeders worden ziek en wanneer zij beter worden, geven zij hun getuigenis. Ik zou ook weleens ziek willen worden – uiteraard niet dodelijk – om vervolgens weer door God genezen te worden; dan zou ik tijdens de volgende bijeenkomst werkelijk iets te vertellen hebben". De beweegreden van deze broeder ten aanzien van genezing was dat hij vervolgens een getuigenis kon geven. Hij zocht bepaalde ervaringen om er iets over te kunnen vertellen. O, een dergelijk oppervlakkig leven levert ons niets anders dan verlies op. Daardoor wordt elke mogelijkheid om geestelijk te groeien, uitgesloten.

Wordt vervolgd